Kamikaze door Chennai!

We nemen twee riksja’s voor een bezoek aan het centrum van Chennai. Vijfentwintig kilometer stad inwaarts. Een riksja in India is een tweepersoons gele driewieler aangedreven door een bromfietsmoter. Een handig en snel vervoermiddel in de drukke stad. Bart en Marijn nemen de eerste, Tineke en Anja en ik de tweede. En dan begint de rit. Het heeft meer weg van een race tussen de twee riksja’s. Snel en handig manoeuvreren de chauffeurs hun gele karretjes tussen het drukke stadsverkeer. Ondanks het feit dat een knipperlicht ontbreekt worden vaak snelle wendingen naar links en rechts gemaakt om andere weggebruikers in te kunnen halen.Strepen ontbreken overalen soms rijden we zes dik,een andere keer moet alles weer invoegen tot een rijbaan. En er wordt overal geclaxonneerd. Aan een stuk door getoeterd. Wie er toetert en waarvoor wordt nooit duidelijk, maar het blijft aan de gang. Het verkeer zwelt aan naarmate we dichter in het centrum komen. Onze chauffeur is zijn maatje uit het oog verloren en de weg kwijt. We maken hem duidelijk dat we bij het grote winkelcentrum Spencer Plaza in het centrum moeten zijn. Links en rechts vraagt hij al rijdend aan collega riksja chauffeurs de weg. Sommige geven aanwijzingen, anderen halen hun schouders op. En dat allemaal in volle vaart, zwiepend van links naar rechts tussen bussen, vrachtwagens en ontzettend veel bromfietsen en motoren die soms hele families vervoeren. Driekwartier later is het winkelcentrum in zicht. We wippen even het chique Taj Coromandel hotel binnen om wat te drinken om vervolgens langs de Cooum-rivier, een groot open riool dat dwars door de stad loopt, krottenwijkjes te bezoeken onder leiding van Bart. Dat zijn weer belevenissen op zich. We zien een hele familie op een vuilnisbelt hout en papier graaien uit de troep, bezoeken een heuse koeienboer op de oever van de rivier en zijn korte tijd te gast bij families in krottenwijken langs de rivier. Het stinkt verschrikkelijk. We treffen vriendelijke mensen aan die geen enkel bezwaar hebben dat de camera van Marijn loopt en wij geregeld een foto maken. We staan oog in oog met mensen –ouders en kinderen- die achter de bushalte op een belt wonen en er uitzien alsof ze in geen jaren geen water hebben gezien. Ze vragen eten en geld. Die laatste vraag wordt ingewilligd.
Na een kort bezoek aan een groot winkelcentrum houden we even na zevenen weer twee riskja’s aan. En dan begint een bijna twee uur durende achtbaanachtige tocht door het donkere Chennai. Het is nog steeds spitsuur in de stad en overal wordt gewerkt aan de weg. Vijf zes rijen dik rijden de vrachtwagens, overvolle bussen, auto’s en riskja’s en onnoemlijk veel bromfietsen en motoren over de weg. Midden in deze ongelooflijke zich voortbewegende chaos zitten Marijn en ik in zo’n klein geel karretje op drie wielen. Het ziet overal blauw van de uitlaatgassen. De chauffeur stuurt handig door deze chaos maar voor ons heeft het meer weg van en kamikaza-rit in het donker.Van links naar rechts, gas geven, schakelen,remmen en toeteren. Mensen steken lopend en rennend de weg over. Het gaat altijd precies. En telkens als we weer moeten stoppen in de file slaat het verdomde motortje af en moet de chauffeur met zijn linkerhand de motor weer aantrekken met een handel. De riskja van Bart, Tineke en Anja volgt goed. Af en toe rijden de twee formule-1 piloten, zoals de driver het zelf zegt, naast elkaar om even bij te praten. Dan weer is het karretje van Bart in geen velden of wegen te zien om ineens weer tussen de chaos op te duiken. Er komt geen einde aan deze rit die normaal gesproken een half uur duurt. Overvolle stadsbussen waaraan aan de buitenkant zelfs mensen hangen passeren in volle vaart om even verderop plotseling op de rem te gaan. We kijken elkaar verwondert aan. Het verbaast ons dat er in deze enorme drukte en hectiek geen ongelukken gebeuren. Pas na anderhalf uur herkennen we enkele panden ten teken dat we op de goede weg zitten. Toch vraagt onze chauffeur geregeld onder het rijden aan collega’s en motorrijders welke afslag hij moet nemen. De afslag klopt maar op deze weg is geen straatverlichting. En dan pas zien we dat onze taxi geen licht heeft. Ook het karretje van Bart rijdt zonder licht rond. We houden ons hart vast. Vrachtwagens met grote lichten rijden recht op ons af en na een snelle correctie van ons karretje naar links moet de chauffeur driftig in de remmen om een stelletje loslopende heilige koeien te ontwijken. Twee uur na aanvang van deze avondrit stopt de riskja voor ons gasthuis in Thiruverkadu. We betalen 300 rupees, oftewel zes euro. Nooit eerder hebben we voor zo’n prijsje een twee uur durende (kermis)attractie beleefd als deze avondrit door Chennai.