Amsterdam-Havanna vv

“Je herkent hem aan de rode schoenen”, zegt zoon Floris tegen de stewardessen van de KLM MD-11 Anna Pavlova. En ja hoor! Bij het betreden van het vliegtuig kijken drie KLM-stwardessen naar de schoenen. “U bent de vader van Floris? Welkom aan boord. We wensen u een mooie vlucht naar Havanna”, klinkt het in mijn oren. “We hebben een mooie plek voor u in de business”. Maar veel tijd om daarvan te genieten krijg ik niet omdat ik meteen mag doorlopen naar de cockpit. Daar zijn de drie verkeersvliegers Han (gezagvoerder), Hans en zoon Floris volop bezig met de vlucht voorbereidingen van vlucht KL 721 Amsterdam-Havanna. Han en Floris zitten achter de stuurknuppel. Hans op de derde stoel in het midden. We vliegen donderdagmorgen naar Havanna en komen zondagmiddag terug. Een lang weekend Cuba!
Alles wordt gecheckt en dubbel gecheckt! Uit een soort fax aan boord rollen voortdurend berichten met de laatste informatie over de vlucht, het weer en vooral ook de windrichtingen en snelheden. Links en rechts worden knopjes ingedrukt en schakelaartjes omgezet. Hans geeft mij uitvoerig tekst en uitleg over de metertjes, de informatie op de beeldschermen en hoe de startprocedure in elkaar zit. De purser meldt dat iedereen aan boord is. Ik neem plaats op de vierde stoel in de cockpit achter de gezagvoerder. De MD-11 wordt door een trekker naar achteren gedwud. Ondertussen worden de drie straalmotoren aangezet, de laatste checks uitgevoerd en rijden we naar het startpunt op de Kaagbaan. Een spannend moment! De drie verkeersvliegers zijn geconcentreerd, ze wisselen getallen uit en dan geeft de gezagvoerder het teken van go! De gashandels gaan naar voren. Floris geeft het teken dat alles oké is en weldra gaat de neus van de MD-11 van de grond. Het 61 meter lange vliegtuig met een gewicht van ongeveer 250 ton en 284 passagiers klimt omhoog. Korte tijd later hoor ik het geluid dat de wielen worden ingetrokken. Langzaam verdwijnt Nederland als een soort van Madurodam onder ons vandaan. We vliegen richting zuid-Engeland via de Bahama’s naar Cuba. Op acht kilometer hoogte wordt de automatische piloot ingeschakeld. Maar dat is geen teken dat de verkeersvliegers pauze hebben. Integendeel! Ze blijven de gegevens op de beeldschermen volgen, rekenen en herrekenen, bestuderen kaarten en krijgen via de koptelefoon informatie van de verkeersleidingen. Om beurten gaan de mannen tijdens de negen uur durende vlucht ook even slapen in een speciale cabine.
Trots kijk ik naar mijn oudste zoon! Vroeger zat hij graag bij mij op schoot achter het stuur van de Volvo. En vandaag zit ik ‘op zijn schoot’ in de cockpit. Een onvergetelijke beleving.
Boven de Bahama’s zien we de prachtige gradaties kleuren blauw van het zeewater. Van donker blauw tot prachtig zacht licht blauw. In de verte ziet de gezagvoerder de contouren van Cuba. Het landingsplan wordt opgesteld en de instrumenten aangepast. De gezagvoerder neemt de automatische piloot weer over. In de verte zien we de kleine maar toch wel internationale landingsstrip liggen. Midden op het platteland van Cuba. De landing is perfect. Voor de eerste keer zetten de drie verkeersvliegers met mij voet op Cubaanse grond. De zon schijnt, voor mij kan het feest niet meer stuk.
De terugvlucht twee dagen later is in handen van Floris. Hij is nu de verantwoordelijke vlieger in de MD-11 die vernoemd is naar Moeder Teresa. Ik vind het wel spannend. De motoren draaien iedereen is klaar voor de start. Floris duwt de drie gashandels naar voren. Het vliegtuig trilt en maakt vaart. Vol gas over de erg hobbelige startbaan van Havanna. Eenmaal los zitten we al snel in de wolken. En dat blijf ik letterlijk en figuurlijk tot de perfecte landing in Amsterdam. Met dank aan de bemanning en de stewardessen van de KLM, onze nationale blauwe trots.