Helpende Handen van Pappa in India

In het psychiatrisch centrum Adaikalam voor jongens en mannen van de sociale organisatie Udavum Karangal in Chennai (India) houdt een 29-jarige man met zijn handen het ijzerwerk voor het raam vast. Hij schreeuwt en trekt zijn lijf met zijn handen met flinke rukken tegen het ijzerwerk. Zijn benen vertonen verwondingen. Bovendien is een deel van zijn linkerbeen gewikkeld in verband. De man staat in de isoleerkamer van het psychiatrisch opvangcentrum. Gisteravond is hij door de sociaal werkers van Steven Vidyaakar van straat gehaald nadat de zwaar gestoorde man door politie in elkaar geslagen was. Gemarteld! Bont en blauw is de man. Zijn rug vertoont flinke schaaf- en snijwonden. Het centrum kreeg na de marteling een telefoontje. Zoals zo vaak wordt dan een beroep gedaan op de sociale organisatie van Pappa, zoals Steven in Chennai wordt genoemd. Met de totaal doorgedraaide man was niets meer te beginnen. Hij is gewassen en geschoren en met de nodige medicamenten achter de kiezen in de isoleerkamer geplaatst. Pappa en de leider van het centrum brengen hem eten en voeren hem. Ze hopen dat de man binnen enkele dagen in de grote zaal kan verblijven.
Het is een van de honderden voorvallen die jaarlijks zijn op te tekenen in het dagelijkse leven van de sociale hulporganisatie Udavum Karangal (hetgeen Helpende Handen betekent) in de zuid-Indiaase miljoenenstad Chennai (voorheen Madras).
Tweeduizend kinderen en volwassenen worden door zijn organisaties dagelijks opgevangen in een van de vele projecten. Vondelingen, weeskinderen, verschoppelingen, psychiatrisch- en zwaar getraumatiseerde mannen en vrouwen, lichamelijk- en geestelijk gehandicapte kinderen tot en met met HIV-patiënten en oudere mensen die op straat verblijven maar meer dood dan levend zijn. De redder in nood voor deze mensen is Steven Vidyaakar (55), zelf geboren in een krottenwijk en al heel vroeg wees. Deze Steven is de mannelijke verpersoonlijking van Moeder Teresa die in Calcutta op kwam voor de verschoppelingen van haar stad. In Calcutta begon Steven als sociaal werker bij het lepraproject van Moeder Teresa. Ruim vijfentwintig jaar geleden was hij actief als sociaal werker in een krottenwijk in Chennai. Een zwak uitgedroogd jongetje dat ’s nachts in een vuilnisbak werd gevonden door een riksja-rijder en naar hem werd gebracht was voor Steven het sein om op zijn manier het werk van Moeder Teresa voort te zetten in de kustplaats Chennai. Sindsdien zet Pappa zich dag en nacht in voor de zwakkeren van de samenleving. Hij bouwde opvanghuizen voor vondelingen en weeskinderen en voor lichamelijk- en geestelijk gehandicapte kinderen. Er kwam een grote school voor moeilijk opvoedbare kinderen en een gewone basisschool. Bovendien bouwde hij twee grote psychiatrische centra voor vrouwen en mannen. Het is bijna onmogelijk om alle bouwactiviteiten en sociale activiteiten van Pappa en zijn mensen in een verhaal te benoemen. Wie kennis maakt met de kinderen, jongeren, volwassenen van Udavum Karangal ziet blije en tevreden gezichten. Vanochtend waren we te gast in een psychiatrisch opvangcentrum voor 130 meisjes en vrouwen en vanmiddag in dergelijk centrum voor meer dan honderd jongens en mannen. Aangrijpende taferelen in de grote schone zalen waar de helft van de patiënten op de stenen vloer ligt, te liggen. De vrouwen zijn allemaal gekleed in mooie saree’s en worden liefdevol begeleid door de leiding. Datzelfde gebeurt met alle gehandicapte kinderen in het grote Venray House die door medewerkers van de organisatie worden verzorgd. Je ziet de spastische baby’s, peuters en kleuters opfleuren tijdens het knuffelen door de leidsters. En tegelijk krijgen kinderen een fysiotherapeutisch behandeling.
Deze kinderen en al die ander mensen van Udvum Karangl zijn van de hel op aarde in het paradijs terecht gekomen, dankzij Pappa. We hebben hier dan ook te maken met een bijzondere man, met een groot charisma, die bovendien een zeer goede staf jonge mensen om zich heen heeft. Veel van de sociale werkers van Udavum Karangal komen voort uit zijn eigen centra. Jongeren die hij jaren geleden opving kregen de gelegenheid om te gaan studeren en zijn nu zelf sociaal werkers of hebben een andere functie binnen de organisatie. De meeste van hen werken zeven dagen in de week, vierentwintig uur per dag. En dagelijks is Pappa zelf te vinden bij een van de projecten, spreekt hij kinderen en volwassenen persoonlijk aan, geeft aandacht aan de leiding en schept eten op als dat nodig is. De afgelopen dertig jaren heb ik het voorrecht gehad om in Afrika, Indonesië en Latijns Amerika kennis te maken met veel projecten en enthousiaste en gedreven mensen. Zelden kwam ik een persoon tegen die zo groots was in zijn barmachtige daden als deze Steven Vidyaakar. En daarnaast is hij een uitstekende organisator/manager die zijn organisatie goed op de rails heeft staan. Bovendien bruist hij nog van de plannen. Zo wil hij in de toekomst nog meer kansloze kinderen opvangen en een kans geven. Verder heeft hij een plan om in fases een ziekenhuis te bouwen voor de kastelozen van e regio.
Zijn organisatie wordt vanuit Nederland gesteund door de Stichting Ontwikkelingshulp Derde Wereldlanden Nederland, ook bekend als de Stichting Helpende Handen waarvan Venraynaar Bart Veldpaus voorzitter is. Met hem bezochten we (Marijn en ik) de aflopen dagen de projecten in Chennai en raakten er diep onder de indruk. Marijn maakt een documentaire voor L1 TV over het werk van Pappa en het vrijwilligerswerk van Bart Veldpaus. Elk beeld wat we zagen maakte grote indruk op ons en was soms heel vertederend zoals het moment dat het twaalfjarig meisje Rohini, die geen handen heeft, met behulp van een krijtje tussen haar tenen op een krijtbord schrijft: Welcome Bart.