Een ongelooflijk verhaal van een sterke vrouw

Vandaag zijn we (Jan Daniels, de coördinater van de Belgische organisatie VIC en ik) te gast in het stadje Mesquita, een voorstad van Rio op zo´n 75 km. Daar start vandaag officieel een project om jonge ´boefjes´ niet meer achter slot en grendel te stoppenj maar een alternatiefe straf op te leggen. Ze gaan dan een jaar lang sociaal werk of vrijwilligerswerk doen. De coördinatrice van de deelstaat Rio de Janerio is Fatinha Pereira da Silva (43). Van haar levensverhaal zou je een geweldige film kunnen maken (Marijn, maak maar een draaiboek!)
Haar moeder werkte 43 jaar geleden in het paleis van de toenmalige kinderloze dictator. Ze deed huishoudeijk werk. Raakte in verwachting. Op zeker moment kwamen de weëen toen ze volop aan het werk was in het paleis en was het te laat om vanuit het paleis naar het ziekenhuis te gaan. Het kind werd in het paleis geboren, een noodbevalling. De president was daar zo vanonder de indruk en raakte meteen verliefd op de boreling. Hij stelde de moeder voor om het kind zelf te adopteren. Zijn vrouw was het daar ook mee eens. Maar de moeder weigerde. Dat heeft ze geweten. Ze kon met de bay vertrekken en stond van de ene op de andere dag op straat. Terug naar een krot in de favela. Had ze gekozen voor het aanbod dat zou de baby in weelde zijn opgeroeid en ook moeder niets te kort zijn gekomen. Maar ze koos niet voor het leven van een dictator.
Zes jaar later kwam de moeder met haar kind de president weer tegen. Het was op het einde van zijn dictatorloopbaan.
Weer stelde hij voor om Fatinha te adopteren. Het kind was immers in zijn paleis geboren. En weer weigerde de vrouw.´Mijn moeder was een sterke vrouw. Ze koos voor rechtvaardigheid in armoede in plaats van rijkdom in een dictatoriale omgeving. Die ervaring, de energie en de visie van mijn moeder hebben mij gemaakt zoals ik nu ben`, aldus Fatihna. Ze is een progressieve voorvechtster geworden voor de rechten van het kind. Landelijk geniet ze nu bekendheid. Ze groeide op in de gevaarlijke favela Vigari Geral en heeft vaak kogels voorbij haar krotje zien vliegen en lijken zien liggen van elkaar beconcurerende drugskartels. Ze heeft gewerkt bij de straatkinder organisatie Sao Martinho als pedagogo en leidster van het vormingscentrum. Zij kent frei Carmelo (pater Cox, de oprichter van Sao Martiho en AMAR) als geen ander. Hij is een stille man met een brede visie op de wereld. Hij is standvastig en was een van de eerste priesters in Rio de Janeiro die zich echt iets aantrok van het lot van de kansloze straatkinderen. Frei Carmelo zette door waar anderen ophielden.Hij heeft mij en vele anderen de gelegenheid gegeven om dit werk te kunnen doen. Hij gaf ons rugdekking in de strijd om de rechten van het kind ook in praktjk te brengen, aldus Fatinha.
Met Fatinha Da Silva zit ik deze middag in een forum voor vormingswerkers, leden van het gemeentebestuur en jonge ex-deliquenten bij gelegenheidb van de ondertekening van een convenant tussengemeente en de sociale organisaties zoals Pastorel do Menhor (Pastoraal werk voor het Kind).Als buitenlandse gast van een collega-organisatie word ik uitgenodigd de menigte toe te spreken terwijl de camera van de lokale TV-zender draait. Ik vertel dat ook wij in Nederland dergelijk project kennen van alternatieve straffen via het HALT-project. En dat wij het spreekwoord kennen: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. En als de jongeren bereid zijn hen leven te veranderen moeten wij ze alle kansen geven. Of zoals Roberto dos Santos (een van de stichters van Sao Martinho en AMAR) het zei tjdens het forum. `Vaak worden de ex-boefjes geweigerd op scholen met allerlei smoesjes. Of er is geen plaats of de inschrijvingstermijn is gesloten. Grote onzin! Voor kinderen en jongeren die wllen werken aan een betere wereld is de inschrijftermijn nooit gesloten zijn`.