Negentienhonderd keeltjes roepen in koor: Bedankt

Ze staan allemaal fier in het gelid op de grote stoffige speelplaats. De negentienhonderd kinderen van de basis- en middelbare school in Thiruverkadu, een van de grote wijken van de miljoenenstad Chennai aan de Golf van Bengalen in India. Het is half negen in de ochtend. De zon brandt al flink.
Tussen acht uur en half negen is het een komen en gaan van ouders die hun kinderen naar school brengen. Wandelende moeders met hun kroost aan de handen. Jongens op de fiets met vaak een jonger broertje of zusje op de drager. Vaders met motoren met soms wel vier kinderen op de tank en achterop. Sommige ouders hebben de luxe hun kinderen te laten brengen met en riksja, een driewielig overdekt vervoermiddel voortgedreven door een tweetakt motortje. Maar de meeste kinderen komen te voet. Van heinde en verre. Soms kilometers ver. Alle kinderen dragen een rugzak. Daarin zitten de leerboekjes en schriftjes. Bovendien hebben de meeste kinderen een klein plastic mandje bij zich waarin een of twee flesjes water zitten. Als laatste sluit een groep van vierhonderd kinderen aan die verblijven op het project van Udavum Karangal. Ze hoeven de onverharde straat maar over te steken. Alle kinderen zijn gekleed in bruine uniformen. Iedereen is gelijk op deze school!
Aan de vrolijke gezichten van de kinderen te zien hebben ze er allemaal weer zin in. De conciërge, aan de voorkant van de school, loopt rond met een stokje in zijn handen. Af en toe roept hij iets en zwaait laconiek dreigend met het hout. Voor de kinderen het teken dat ze vlotter moeten doorlopen. Wat opvalt is de grote discipline van de schooljeugd. Iedereen kent zijn/haar plaats en loopt linea recta dwars over de immens grote speelplaats (vier voetbalvelden bijeen!) naar het eigen klaslokaal. De school telt nu 32 lokalen. Door de grote belangstelling van de families in de omgeving is de school nu al weer te klein. Dat is de reden dat thans zestien nieuwe lokalen worden bijgebouwd voor nog eens meer dan zeshonderd kansarme kinderen. Deze bouw is mogelijk gemaakt dankzij acties van enkele Nederlandse scholen zoals het Dendron College in het Limburgse Horst aan de Maas, het Raayland College in Venray, het Karel de Grote College in Nijmegen, De Ratel in Gennep en de Mondriaanschool Amersfoort. Bovendien steunt de Nederlandse TV actie Wilde Ganzen dit onderwijsproject.
De school is een initiatief van Pappa Vidyaakar van de hulporganisatie Udavum Karangal (Helpende Handen). Het idee is om de weeskinderen die hij opvangt onderwijs te laten volgen. De kosten van het onderwijs, rugzakje, uniform e.d. voor deze kinderen worden deels gefinancierd door sponsoring van Nederlandse families via de Stichting Ontwikkelinghulp Derde Wereldlanden Nederland (kortweg ook Helpende Handen genoemd) uit Venray. Tegelijk met de kinderen van het project volgen ook veel kinderen van arme families uit de omgeving onderwijs op deze school. De opleiding is populair in de regio vanwege de goede opleidingen.
Alle kinderen hebben hun rugzakjes en mandjes in het klaslokaal gelegd als er een teken wordt gegeven dat alle klassen zich moeten verzamelen op het speelveld. Aan de hoofdzijde van het gebouw staat een podium waarop enkele oudere leerlingen hebben plaats genomen. Op bijna militaristische wijze worden de negentienhonderd kinderen precies in het gelid gezet. Iedereen zwijgt. Totdat een van de oudere leerlingen een soort gebed prevelt en alle kinderen daarop antwoorden. De oudste jongen houdt een korte toespraak over de nieuwe dag, gehoorzaamheid en dankbaarheid. Filmmaker Marijn Poels, die voor L1 TV een documentaire maakt voor L1 televisie, staat boven het op drie verdiepingen hoge gebouw alles vast te leggen. Dan snelt hij naar beneden omdat de schoolleiding nog iets in petto heeft dat de moeite waard is om vast te leggen. Het hoofd van de school krijgt van Helpende Handen voorzitter Bart Veldpaus een briefje waarop de tekst staat: Bedankt, Limburg, Holland! Na enkele oefeningen tussen Bart en het hoofd doet de laatste een oproep aan de negentienhonderd kinderen om gezamenlijk deze tekst te roepen. Schoolleiding en kinderen weten dat de uitbreiding van hun school mogelijk is geworden dankzij de acties van leerlingen in Nederland. Na enkele oefeningen geeft Marijn het sein dat de camera loopt. Weldra galmt enkele keren achter elkaar tussen de muren van de hoge school: Bedankt, Limburg, Holland! Spontaan applaudisseren alle kinderen. De strakke sfeer aan het begin van dit dagelijkse ritueel is ineens ontspannen. Bedankt, Limburg, Holland!