Dag van het Kind en het Wilhelmus

Dag van het Kind
Rio de Janeiro staat vaandag (12 okt 2008) in het teken van twee gebeurtenissen: het Wereldkampioenschap halve marathon en de Dag van het Kind. Kinderen van de betere families worden overladen met dure cadeaus en gaan uit eten. Ik zie in de straten ouders lopen met onder de arm de te grote nieuwe en fel gekleurde kinderfietsjes. De kleine jongen loopt mee en kijkt trots naar zijn cadeau waarvoor hij voorlopig te klein is. Maar zijn cadeau heeft hij! De kinderen uit de favela’s en de volksbuurten gaan met hun ouders, zoals zo vaak, de straat op om wat te kunnen verkopen of eten te vinden. Om over de straatkinderen maar niet te speken. Voor hen is het nooit Dag van het Kind! Deze dag is niet aan elk kind besteed.

Het Wilhelmus
De meeste gasten in Hotel Florida zijn deze ochtend heel vroeg uit de veren. Gisteren liepen ze al onrustig in sportbroekjes en schreeuwende T-shirts met sportieve teksten over marathons in het hotel rond. Vandaag is het Wereldkampioenschap halve marathon in Rio de Janeiro. Atleten uit de hele wereld zijn naar de Braziliaanse metropool gereisd om 21.097 meter te hardlopen. Professionals en amateurs. Maar beiden even fanatiek en gemotiveerd. De start is buiten de stad maar het circuit en de finish liggen op een steenworp van het hotel op de Flamengo-boulevard. Een paar honderd mannelijk en vrouwelijke professionals gaan van start en in hun kielzog meer dan 15.000 amateurs uit de hele wereld. Het is tien uur in de morgen. De zon staat hoog aan de heldere hemel, het is 29 graden. De vrouwen lopen eerst. Als ik het circuit bereik zie ik in de verte een Afrikaanse atlete ver voorop rennen. Ze oogt nog fit als ze aan de laatste vier kilometer begint. Op een groot scherm volg ik samen met duizenden toeschouwers het verdere verloop. Mijn interesse wordt nog groter als ik de speaker in drie talen hoor vertellen dat de Afrikaanse die voorop loopt voor Nederland uitkomt. Lorno Kiplagat, de enkele jaren geleden tot Nederlandse genaturaliseerde Keniaanse sportvrouw. Ze verbeterde de afgelopen jaren het ene na het ander wereldrecord. Ze is getrouwd met haar Noord-Hollandse coach en begeleider. En vandaag, in het verre Brazilië, wint ze het wereldkampioenschap. Hollanda atlete? Vraagt een Braziliaan mij. Ze is toch een Afrikaanse? Hij begrijpt het niet. Korte tijd later gaat de Nederlandse driekleur omhoog en klinkt over de Flamengo boulevard het Nederlandse volkslied. Een trots moment dat ik temidden van de Brazilianen in mijn eentje vier. Mijn applaus heeft Kiplagat waarschijnlijk niet gehoord.

Het Feijoada-soepje
’s Middags te gast bij de 55 jaar geworden Leo Sales. Hij woont midden in Rio in een mooi appartement dat te vol staat met meubels.Een Braziliaans feestje. Met zijn vrouw Maria Angelo, de twee kinderen Bernardo en Jamile en partners, kleinkind Jorge Henrique en meer dan twintig andere familieleden en vrienden. Bij binnenkomst word ik aan iedereen luid voorgesteld door Leo als zijn beste Hollandse vriend terwijl hij mij stevig tegen zijn fors lijf druk. Een drukte van jewelste in het kleine appartement. Iedereen kletst met luide stem. De anderhalf jaar jonge Jorge krijgt van een van de tantes een fietsje vanwege de Dag van het Kind. De hele familie staat rondom het prachtige cadeau en het ventje. Maar Jorge kan er alleen maar met lopen. Hij is nog te klein. Het ene blikje bier na het andere wordt aangereikt. Afgewisseld met een Braziliaan drankje. En dan het hoofdgerecht waar Leo al de hele tijd over spreekt; feijoada. En typisch Braziliaans gerecht. Bruine bonen en stukjes varkensvlees in een grote pot warm gemaakt en dat geserveerd op rijst. Een overblijfsel van de slaven die rijst met bruine bonen en wat afvalvlees kregen. De Brazilianen hebben er hun delicatesse van gemaakt. Maar voordat er wordt opgediend krijgen de gasten een kopje met het ‘sausje’ waarin de bonen en het vlees zijn gekookt. Het Feijoada-soepje smaakt lekker.